‘t Ongeluk
Dirk slentert aover ’n landweggetjen en schupt onder ’t loop’n ieder willekeurige steentjen de bärm in. As e eff’n stille steet kikke besluteloos umme zich heer en geet dan mä weer vädder. Zo löp e al wel ’n kwartier te niks’n mit zien hand’n diepe in zien broekzakk’n. Hé stopt eff’n bie de bèke um te kiek’n offe nog vissies zut, hé bukt zich en zut dat de wolk’n zich in ’t heldere water afspeigelt, de wolk’nmassa nemt van alle gekke vörm’n an, ’n gezichte, ’n hand, ’n heks’nkop mit ’n grote kromme neuze.
Mä dan inens zutte in ’t spiegelende water ’n wolke die de vörm an nemt van zien brommer, hé schrikt want bie ’t zien doavan gaot zien gedacht’n onwillekeurige weer terugge nao die ene ongeluksdag.
Zien brommer hatte net kloar ehad en hé ging apetrots ’n röndjen toer’n en toen e net deur die boch was kwam doa inens die klap, ’n schrèèuw en toen die doodse stilte. Op de weg lag ’n plas bloed en doa midd’n in ’n deerntjen van ongeveer zien eig’n lèèftied.
Roerloos lag ze doa, bewusteloos zonder een enkele reactie midd’n op de weg, mit één been dat d’r zo raar scheef bie lag.
De ziek’nwaag’n was ekomm’ en had dat meissien mee enomm’n en doanao was e weer op huus an egaon mit zien nieje, mä kapotte brommer.
Woarumme fiets’n dat deerntjes dan ok niet netjes an de kante van de weg? Zol ze dan niet weet’n dat ‘t härtstikke gevoarlijk is?
Zien brommer was weer helemaole kapot en de nieje värve was aoveral beschadigd. Hé had ‘m verdorie net kloar. Hé was d’r zo allerbärst’nd druk mee ewes en dan inens is alles veur niks ewes.
Eerst dach e niet an ’t meissien, eig’n schuld, dikke bult. Hé had meer zörg’n um zien kapotte brommer. Hoe lange was e doa wel niet mee bezig ewes en hoe lange zol ’t wel niet duur’n veurdatte die weer kloar had?
Hé had d’r ok zo lange veur mott’n spoar’n. Toen e eindelijk de cent’n bie mekaar had mosse de brommer eerst helemaole naokiek’n en helemaole van niejs af an weer opschilder’n.
Ongemärkt steet e op bie de bèke en löp weer vädder mit nog steeds in zien achterheufd dat ongeluk mit dat deerntjen, watte eigenlijk mä moeilijk uut zien heufd kan zett’n en wat um mä steeds blif achtervolg’n. Hoe zol ’t noe eigenlijk mit eur wean? As ze mä niet dood ging.
Hé keek nooit nao de doodsberichten in de krante, mä nao dit ongeluk keek e alle daag’n of d’r ok ’n advertentie van Ilse in ston. Want dat ze Ilse heet’n was ’t enige wat ze van eur wis.
’t Was noe al bijna ’n wèke geleej’n dat ’t gebeurd was.
De laatste daag’n kreeg e steeds meer last van dat innerlijke stemmetjen, die um zei datte ’n keer nao ’t ziek’nhuus mos gaon um te informeer’n. Zelfs ’s nachts hield dat stemmetjes um wakker, hé sliep d’r slech van.
En zo kwam ’t datte noe inens vanaf de bèke regelrech nao ‘t ziek’nhuus ging. Hé was vaste besloot’n um eur noe op te gaon zuuk’n.
Datte niet mit lège hand’n an kon komm’n dat wis e ok wel, dus ging e eerst nao ‘t bloem’n stalletjen umme wat te koop’n.
Dat de verkoopster in dat stalletjen raar opkeek toen ze Dirk zag staon hatte wel verwach en Dirk wis ok dat die vrouw akelig niejsgierig was, hé was dan ok vast besloot’n um dat mens gien woord tevulle te zegg’n. Dirk kenn’ eur as een niet zo’n geliefde buurvrouw en hé kon wel naogaon wat ze dach: “Wat zol die branieschupper hier noe weer te zuuk’n hem?”
Vriendelijk kump ze op um af en zegt: “Dag Dirk, he’j ‘n ziek’n in de familie?”
Dirk dut net offe niks heurt en wis nao ’n emmer mit bloem’n en zegt: “Doa wi’k d’r tweeje van hem en van die doa drieje enne….. doet mien d’r doa ok nog mä tweeje van bie”. De buurvrouw pakt de bloem’n die Dirk an wis en vrög ondertuss’n: ”He’j vrie van schole?”
Dirk denkt niks anders as “doa he’j niks mee te maak’n” en zegt: “Doet mien d’r die twee zunnebloem’n ok nog mä bie”.
Onder ’t afrèken’n probeert ze nog eff’n um d’r achter te komm’n woa die bloem’n veur bint, mä onder gien enkel beding zol e dat an dat mense vertell’n.
Veurdatte de deure van ’t ziek’nhuus, mit zien wonderlijke boeket, ingeet kikke nog ’n keer umme en zut dat de buurvrouw um nog mit ’n schudd’nd heufd nao steet te kiek’n.
Bie de balie vertelt ze um op welke kamer, ene Ilse die veurige wèke mit de ziek’nwaag’n was binn’ ebrach, lig.
Nao baov’n en dan linksof de tweede kamer rechts.
Mit bibberende kniej’n löp e de trappe op. ’n Bördjen naost de deure zegt um datte goed is. Heel veurzichtig keek e deur ’t spleetjen van de deure offe wat kan zien. Ja, doa zut ze eur ligg’n. Nog ’t zelfde witte gezichien as bie dat ongeluk.
Dirk stelt zich veur zonder datte eur eigelijk rech in de oog’n kik. As de beije oog’n mekaar dan toch ontmoet dan kik Dirk in ’n paar stralende helderblauwe oog’n.
Terwijl ze de bloem’n an nemt zeg ze: : “Ik heb vulle aover oe nao edach en ik kan mien bes indenk’n da’j niet durf’n te komm’n, mä ik bin heel blie da’j dat toch nog edaon heb en wat he’j mooie bloem’n mee ebach, wi’j ze misschien eff’n in ’n vaze zett’n?”
As Dirk de bloem’n in de vaze naost eur op ’t kässien neer ezet hef kik ze Dirk lachend an en zeg: “Zo’j d’r ok ’n bitjen water in will’n doen?”
Dirk krig ’n rooie kop en dut wat ze vroeg en geet dan mit zien rooie kop bie eur op de stoel naost berre zitt’n.
Dirk wit eigelijk niks te zegg’n en luustert nao eur as ze vertelt dat ze eur been had ebrook’n en dat ’t vädder toch nog mee evall’n was. Dirk löt eur mä praot’n en is uuteindelijk blie as d’r nog meer visite kump. Hé steet op en zeg: “Nou, dan gao’k mä weer heur. Ajuu”.
Ilse pakt um bie de hand, kik um an en zeg: ”Ik bin blie da’j ewes bint, ik zol ’t fijn vind’n a’j nog ’s weer zoll’n komm’n en bedankt veur die mooie bloem’n”.
Dirk belaoft dat e gauw nog ’s weer kump en maak datte weg kump.
Zeuven joar later löp Dirk weer op dezelfde gang van ’t ziek’nhuus mit weer zo’n wonderlijk boeket bloem’n.
As e de deure van de kamer ingeet zut e weer dat zelfde witte gezichien van zeuven joar geleej’n.
Ilse lig weer in berre, mä noe mit in eur ärm hun pas geboor’n dochtertjen.
En laot dit noe gien ongelukje wean.
