’t Lège bänksien.
Wat kan ’n mense d’r zo bie toer’n vremde prakkezaoties of filosefiej’n op nao holl’n. Bie mien is dat zeer zeker ok ’t geval, de hele dag loop ik d’r mee in de kop. Mo’j es luuster’n.
An de grote weg bie ons in ’t därp steet ’n old café. Zo’n olde buut’n härbärg mit an de zietkante ’n scheefgezakte veranda.
Op gewone daag’n was ’t er ’n echte dooie boel. Zo dood as ’n piere za’k mä zegg’n. Ie zagg’n d’r dan geels gien volk en laot staon mens’n.
Allene as d’r brulfte of kärmis in ’t darp was dan zag ’t d’r inens heel anders uut, dan bärst’n ’t d’r van de jongeluu en pruul’n de scheefgezakte veranda haost uut. Ie konn’ dan ’n harmonika tut late in de aov’md heur’n jengel’n en dan ston ’t d’r blauw van de reuk en de luch was dan zwaor van de jenever en de brandewien. Dan zong’n, dans’n en hoss’n ze mit rooie kopp’m van de hitte en van de drank. Dan was ’t d’r um de dooie dood gien dooie boel, mä was d’r inens ‘n lèèv’m in de brouwerieje van donder en geweld.
Mä veur de rest was ’t mä ’n dood gevalletjen doa an de grote weg.
Veur ’t café ston ’n grote eik en doaronder ’n gruun gevärfd latten bänksien.
Sinds joar en dag zat doa, as ik d’r mit goed weer langes kwam fiets’n, op dat bänksien ’n old kearltien. Ik stell’n mien zo veur dat ‘t opa ewes mot wean.
Eerst köttel’n e vake wat rond of was de boel ’n bitjen an ’t anhärk’n of hé liep ’n bitjen um ’t café hen te scharrel’n. Ik heb um nooit espraok’n of ekend, mä as ik d’r veurbie ging tikk’n ik altied teeg’n de pette en dan bleef ’t bie ‘n “goej’ndag”.
Bie joar en dag ging dat zo deur en ik zagge wel dat dit olde kearltien van lieverlee zich steeds older en moeilijker ging veurtbewèèg’n, hé wödd’n kleiner en steeds krommer en ten langen leste deed e niks meer an ’t wärk en zatte mit zien kleine piepken steeds op ‘t bänksien te kiek’n nao alles wat d’r aover de weg kwam. Hé zat zo te zegg’n ’n bitjen te verpieter’n en te verschrompel’n onder die olde eik’nboom.
Zien kiender zult wel teeg’n mekare ezeg hem: “Opa gruuit as ’n koestärt nao beneej’n en wöd härd minder, de meziek geet d’r finaol uut”.
’t Is gek, mä dat kearltien wa’k geels niet kenn’ dat begon toch veur mien wat te beteeken’, zo gek as ’t liekt, hé heur’n d’r bie, bie dat bänksien veur dat café onder die olde eik’nboom. En as ik weer es op de fietse zat en doa langes mos dan dach ik al van te veur’n: “Hoe zol ’t mit mien kearltien wean?” En ja heur, in alle rust zatte dan weer op dat bänksien mit zien piepken in de mond. Hé begon wel steeds meer te beev’m en hé wödd’n mit de dag haost krommer. En ik zagge wel datte ’t ok steeds meer op de börste had. Kearl, kearl wat mos dat männeken soms toch hoest’n, dan roggel’n e ’t altied uut. Zien piepken hatte al lange niet meer an.
En toen inens toen zatte d’r niet meer, ik denke datte dood zal wean, mä noe mis ik um, mien olde männeken en as ik d’r noe veurbie jage dan kiek ik altied nog eff’m nao dat lège bänksien, want alles lig d’r nog net zo bie. Allene is ’t bänksien noe lèèg en ‘t blif lèèg.
Noe ku’j ’t geleuv’m of niet mä noe is d’r bie mien mit dat dooie kearltien iets vot eraakt wat d’r vrogger altied wel was.
Mä zoas ik al zei, wie kenn’ mekaar geels niet en toch wasse wie vriend’n. Hoe besteet ’t zo’j zegg’n, mä toch is ’t zo.
En as ik noe es langes dat bänksien fietse dan bedenk ik bie mien eig’ns dat ’t lèèv’m toch mä heel betrekkelijk is en van veurbie gaonde aard. Zo denk ie da’j d’r bint en zo inens bi’j weg … foetsie …. veurgoed …veur altied vot.
Dat olde männeken was veur mien noe net zo’n keersien dat doa zo langzamerhand ston weg te brann’, steeds kleiner en kleiner en dan inens op ’t lest is e misschien deur ’n züchien wind uut ewèèid en ging uut, veurgoed uut, veur altiet.
Ja, zukke prakkezaoties kan ’n mense bie toer’n hem en dat allemaole aover ’n männeken en ’n bänksien. Niks biezunders zo’j zegg’n. Mä toch …….?
