Mit mien verhaal van "zuunig op wèèn" wi'k 2024 uutluuien.
Zuunig op wèèn.
Bie ’t zuuk’n ärgens noa, beveurbeeld op zolder, kom ie altied wel dinger teg’n die zuunig bewaard mott’n blieve’n. Hoogst’ns effen bloaz’n of een doek d’r oaver en dan weer netjes opbärg’n. Natuurlijk kom ie ok dinger teg’n woa’j helemoale niet meer van wiss’n da’j ’t nog hadd’n. Zo kömp bie mien ok altied weer dat platte zilver kleurig deusien veur’n dag. Een kartonn’n deusien net iets groter as een CD deusien en net iets kleiner as een sigar’n deusien.
Ooit, ja ooit en as ik óóit zegge dan is dat al héél lange eleen, kreeg ik dit deusien mit inhoud van mien opa. As vijf joarig deerntjen was ik sam’n mit mien moeder bie opa en opoe an de Zwaansprengweg in Lier’n. Ömdat in de joar’n zestig de anleg van de A1 dwä’s deur de Zwaanspreng liep kreeg de weg een nieuwe naam en heet noe teg’nwoordig Wolfskuul’n.
“Hier mien deerntjen heb ie iets van oe opa” en dat was dus ’t bewuste deusien. De zilverkleurige buut’nkante was op’ewärk in spinrag motief en vuul’n alleene doardeur al duur an. Dat bleek ok wel want op een bedjen van zach glanz’nd satijn lag een prachtig parel snoer en öm ’t compleet te mak’n een ärmband van een dubbele rie parels en twee biepass’nde oorbell’n. Halssnoer en ärmband hadd’n allebeie een mooi zilver’n slotjen en an de oorbelle zat een klippien die’j zo an oe oor konnen kniep’n. Ik zegge kniep’n want dat was ok precies wat ik vuul’n a’k ze in deeje.
Mien tante Gärritjen, moeder’s zuster, was d’r ok en zee versloek’n zich van schrik in de koffie en proes’n ’t uut. “Va hoe kun ie dat kind zo iets kosbaars gev’n, dät is toch veuls te gek”. Mien opa von dat dat kleine deerntjen ok wel is iets moois moch hem. Opoe kon alleene ma “foi toch” uutbreng’n.
Volg’ns opa had hee disse set veur een mooi priesien op de Apeldoornse märk ekoch. Vanaf hun huus was ie toen in die tied zo in Apeldoorne en opa scharrel’n graag eff’n op de märk rond öm te kiek’n of d’r nog wat te handel’n viel. Toen die mooie parels mien opa zo mooi lag’n an te kiek’n en die handelaar beweer’n dat dit een unieke kans was öm die kosbare parels veur een heel zach priesien te kop’n, was opa meteene verkoch.
Mien moeder die van beduusheid eff’n de kluts kwiet was, bezwoar dat ze d’r héél zuunig op zol wèèn en óóit as ik groot wazze zol ik ’t meug’n drag’n.
Zelf snapp’n ik eerlijk ezeg niet zo goed woar ze zich zo druk umme mak’n want ik vonne ’t heel niet mooi en die smerige oorbell’n deej’n hästikke zeer an de or’n.
’t Deusien kwam in de mooie kabinet kaste te ligg’n, völle joar’n lang en d’r wödd’n goed op epas. Zo noe en dan bie een schoonmaakbeurte wödd’n ’t deusien mooi af’estof en weer netjes op’eborg’n. Noe zovölle joar later kömp ’t deusien weer veur’n dag en ie zult ’t niet geleuv’n want zoas mien tante zich ooit versloek’n in de koffie, kreeg ik noe een hoesbuuie van schrik.
Bie ’t lösdoen van ‘t deusien lag ‘t vol mit schilfers as lek’n ’t wel donsveertjes, de kral’n war’n helemoale blank en ’t rieg goarne was vergoan. Gelukkig hoev’n ik bie die hoesbuuie niet te proes’n anders war’n die parel kleurige schilvertjes alle kant’n op evlog’n.
Ik hebbe gien flauw idee wat mien opa d’r veur betaald hef ma die gladjanes van de mark hef ‘m mooi te pakk’n ehad en ik geve iederene dan ok de road mee, wèès waakzaam en loat oe niet ma zo veur de gek houw’n. As iets hoas te mooi is öm woar te wèèn dan is dat ok zo. En dat was in de joar’n vieftig van de veurige eeuw al zo en dat is ’t noe hed’n ten dage ok nog steeds.
Willy Rouwenhorst-❤gers
