Hier nog ene uut de ouwe deuze van begin tweeduuz'nd twintig.
Een dak boav'n ons heuf
Een van onze grootste lèv’ns behoefte’s is toch wel een dak boav’n ons heuf. Vanuut de oudheid is de mense al bezig te veurzien in die basis behoefte. Oaver oudheid ‘esprok’n, eind tweeduuz'nd neg'ntien heb ze in Lier’n bie ’t uutgrav’n van een bouw projec’, archeologische vons’n ‘edoan. Bie mien as gebor’n Lier’nse, maak mien hätte dan een sprongetjen.
Op dàt perceel an de Nieuwe Voorweg en net achter de Prinses Juliana schole heb dus ooit al mens’n ‘elèèf. En dan te bedenk’n dat een groep jonger’n uut de buurte al zo’n därtien joar bezig is doar een vergunning te krieg’n veur de bouw van huuze. De von’s’n dateert uut de iesdertied en middeleeuw’n. De mens’n hadd’n toen al heel goed deur dat ’t op die plekke goed toev’n was want een eindjen vädderop stroomp de Beekbergense bèke.
De bèke woar Beekbergen onder andere zien naam an te dank’n hef. De juffrouw van de schole mak’n dankbaar gebruuk van disse vons’n en ging mit de school klasse op excursie.
Dàt d’r an woningbouw in de därp’n van de gemeente Apeldoorne grote behoefte is is zo kloar as een klöntjen. Midd’nstand, schol’n en vereniging’n stoat te spring’n öm jonge anwas in ’t därp. En dan ’t liefste betaalbare huuze of starte’s woning’n öm zo de jeug’ in ’t därp te houw’n. Därps bewoners die nood’edwong’n weg trek nemp ok gewoonte’s, gebruuk’n en streektaal mee. Luu van buut’n mit een dikke pottemenee die die duurdere huuze wel kunt betal’n kent de gewoontes en de taal niet en zo geet ok nog is een keer de identiteit van ’t därp verlor’n.
In Hoenderloo speult zich ok zo’n staaltjen af van jongeluu die graag in hun därp wilt bliev’n won’n. Wat ziele niet veur mekaar krieg krig een projec’ontwikkelaar wel veur mekaar deur ’t veurmalig electriciteits museum, een ouwe koal’n schure, ömme te bouw’n töt een kapitale woning van bienoa zeuv’n ton. Ök bie ’t Deelerwoud mag van de Road van Stoate een riant huus ‘ebouwd wödd’n. Zoiets is niet te riem’n en wek alleene ma frustratie op.
Wat ik trouw’ns wel grappig vinne is dat soms de tied zich weer herhaalt. Nem noe de kruidenier, die kwam elleke wèke de boodschapp’n an de deure breng’n. En kiek wat d’r noe, anno 2020, gebeurt!! ja heur, ie kunt de boodschapp’n weer netjes an huus loat’n bezörg’n, weliswoar is alles wel in een modern jässien ‘egot’n ma ’t kömp op ’t zelfde neer. Toch?
Willy Rouwenhorst-❤gers
Dit is mien dialec biedrage an 't magazine van de Vereniging Oud Apeldoorn van april 2020.
ps.
Wie stoat inmiddels op de drempel van tweeduuz'nd vierentwintig en de touwtrekkerieje öm huuze is alleene ma slimmer ewödd'n, zeker noe 't COA ok nog is een keer naarstig op zuuk is noa opvang locatie's.
