HET POEZIE ALBUM
A’j noa iets bijzönders op zuuk bint zuuk ie vake vädder weg dan nodig is want juus dich bie vin ie vake heel bijzöndere dinger. Doarömme zô’k iedereene an willen roajen kiek is op zolder of in ouwe kasten en diep nog is foto’s of andere bewaarsels op en ie zult zien dat d’r een schat an informatie noa boaven kömp.
’t Vollegende verhaal hef zich af espeule in Lieren. Vrogger nog veurdat de poskode was inevoerd, vielen de adressen in Lieren nog onder Beekbergen.
In 2002 kree’k een ouwe Poezie Album uut de noaloatenschap van mien vader Willem Hartgers.
Meteene is te zien datte niet al te jong meer is en d’r zit een dun krakend kafpapiertjen umme van een papier dat al eerder veur iets anders as inpakpapier edient hef. Ondanks dat papier in de beginjoaren van de 20e eeuw bes schaars kom wèèn wödden boeken en schrifen altied eers ekaf veur ze in gebruuk wödden emommen. Ak de kaf lös hale zie’k dat ut papier mit opgedrukte teks no binnen is ekeerd, en leze dan “ NV .AlbinoMij Groningen”. Koffie, thee, boter, kaas, kruideniers en grutterswaren “.
Bie ’t lössloan van ’t album vin ie op de eerste bladzij ’t vässien wat elk meisien ’t eerste in eur album zal zetten:
Deze album is van mij
Zolang ik hoop te leven
Annie is mijn naam
Reeds bij mijn doop gegeven
Hartgers is de Van
Al naar mijn Vadersstam
Beekbergen is de plaats
Waar ik ter wereld kwam
Beekbergen
13 januari
1930
Ut blad is vädder versierd mit fluweelzachte plààtjes van bloemen.
Toen Annie dit vàssien schreef was ze ruum 11 joar.
Op zich niks bijzönders want een album as dit heb zo vulle mensen in de kaste, toch druch disse album een tries verhaal mit zich mee. Mien vader vertellen ons vake datte nog een zussien hef ehad dat Annie heetten.
Annie is een dochter van Gaart en Hanna van de Möllenbärg, zee is een van de zeuven kinder in ut gezin. Een vrolijk deerntjen die oaveral in de buurte kind an huus was. Moeder Hanne had de hande vol an ut gezin en de boerderieje samen mit vader Gaart die noas ’t boeren ok nog in de gemeenteroad zat en streej veur een beter bestoan van de boeren.
Annie was een joar of twaaluf toenne zich steeds gauwer muu begon te vuulen , touwtje springen en hard draven konne niet meer.
Dokter Pont mos d’r an te passe kommen, hee gaf d’r een dränksien veur en zol volgende wèke weer langes kommen. Een wèke later was ut niks beter en Annie begon ok koorts te kriegen. Dokter Pont besloot dat ze noa ut ziekenhuus mos.
En zo hef Annie een paar moand in ’t Kinderziekenhuus “Mary” an de Koning Lodewijklaan in Apeldoorne elègen.
Goande weg kwamen de dokters d’r achter dat Annie niet bèter zol wödden.
Wim zol zien hele leven ’t beeld bie blieven hoe vader en moeder thuuswaarts keerden noa dat ze disse boodschap van de dokters te heuren kregen.
D’r wödden oaverleg en ze besloten dat Annie thuus zol kommen woar de wijkzuster eur dagelijks kwam verzörgen. Annie was dan in eur ouwe vertrouwde umgeving en vader, moeder en breurs en zusters hadden eur zo dich meugelijk bie zich.
Menig bezoeker was onder de indruk dat Annie zo moedig was, zelfs een dominee van een andere kärke die toevallig in de buurte was vuulen zich eroepen bie dat zieke deerntjen an te goan. Toen moeder Hanna um weer uut liet zei’e bie de bakhuusdeure, ik dache hier wat achter te loaten, ma ik hebbe wat mee ekregen.
In die joaren ha’j veur ‘t eerste een nieuw soort grinadine in een kogelflessien. Annie was d’r gek op en af en toe liet moeder zo’n flessien halen. Ok breurtjen Wim kreeg geld mee en mos zo’n flessien goan halen.
Asse de Mullevoart uut liep veurbie de Gashuusmölle en dan richting kanaal kwamme bie ut café an de Woudbrugge van de fam. Kars, “Cafè Ruysch” eheten. De kastelein was een grote keerl die veur gien mense bange was, Wim ston een bitjen velègen bie de tapkaste, lei zien knuusien d’r op en liet de centen lös die hee mee had ekregen. De kastelein keek mit vroagende ogen wat Wim wol, ” he’j nog zo’n kogelflessien veur mien “? hee drèèjen zich zonder wat te zeggen umme en liep zwiegend weg, toenne weerumme kwam liepe mit zien heuf afedrèèjd, net of die grote keerl iets te verbärgen had. Zwiegend zettende ‘t flessien veur Wim neer en mit die zelfde grote hand schofe um de centen weer toe.
Onderweg noa huus wis Wim ‘t zeker de kastelein kreeg ut te kwoad, zien bevede onderlippe verroaien ut.
Op 8 juli 1931 is Annie estörven een moand veur eur 13e verjoardag, de familie hef eur begraven op de begraafplaatse an de Koningsweg in Beekbergen.
Töt besluut nog een vässien uut disse album die nog lange niet vol is en woarin de doatems niet vädder goat as april 1930.
Lieve Annie
Een Engel daalt er neder
Gaat stil van huis tot huis
En wil ons vriendlijk , teeder ,
Vertroosten onder ‘t kruis
Een licht straalt uit zijn oogen
Dat ons met hoop vervult
Hij heeft ons nooit bedrogen
‘t Is de Engel van ‘t geduld
Terherinnering
Van uw vriendinnetje
Gonda van de Kamp
Maart 2003
Willy Rouwenhorst-Hartgers.
Voorgedragen bij de Uutbuurt op 23 augustus 2003.