Onderstaand gedicht, geschreven door mijn toen 21 jarige vader, geeft een uniek inzicht in het maken van een dagtrip en het gebruik van ons prachtig Veluws dialect in de jaren dertig van de vorige eeuw.
Woensdag 22 Juli 1936 maakte de C.J.V. “Gideon” te Beekbergen een fietstocht naar het Burgers Dierenpark in Arnhem en De Heilige Landstichting te Nijmegen.
‘s Margens tegen un uur of zeuven
Wazze wie al op ’t appel.
Zeien met een blie gezichte
Bekbaarn veur un dag vaarwel.
Fietsend langs de Woeste Hoeve
Ging ’t op de stad van Arum an.
Doar hew de Schelmse weg enomen,
’t Dierenpark doar zol ’t op an.
Doar biw zo mar rond ekuierd,
Van’t ene noar ut andre hok.
De apies hingen in de luierd,
Of zie zatten op een stok.
Kleine en ok grote vogels
In een renne of een kooi,
Woar ze zaten op esloten,
Ik vonne ut reusachtig mooi.
Ik mos ok es effen kieken
Bie die grune kakatoe,
Mar dat bees wier toch zo ondeugend
‘k Dreiden um toe mar de rugge toe.
Hierop kwamme wie bie de tijger
Wat was dat toch een mooi dier,
Mar ik dagge bie mien eigen
‘k Zie oe liever doar as hier.
In ‘d apenkule was ’t een heele drukte
Wie vermaakten ons ter mee,
Want moeder aap ging vlooien vangen,
Op eur kleine chimpasee.
Maar ’t mooiste wel van alles,
Was toch wel de olifant,
Want die stoppen ‘d apeneutjes,
Zomar in zien holle tand.
Doarnoa ok nog effen kieken,
Bie de leeuw mit zien gezin,
Mar die brulden toch zo geweldig,
‘k Denke: zie krieg mien der niet bie in.
Noa zo’n dikke twee uur lopen,
Biw der mar weer uut egoan,
Wie hadden ok niks vergêten,
Zelfs de kiosk bleef niet stoan.
Hierop gonge wie de stad deur.
Effen snuffelen bie de Hec ’s,
Want och zo’n koppel van die honde
Krig van zelf mirakels trek.
Wie gingen doar mar an’t bestellen,
Wat ut was, ik weet ut niet,
Mar ut smaken doanig lekker,
Zoiets dat vergêet ie niet.
Mar wie mossen ok nog wieter,
Want ’t liep al mooi op de middag an
Effen kieken bie de Rijnbrug,
Op Nimwêgen ging ut toe opan.
In de Bêtuw kreew nog effen,
Las van een flinke luchanval,
’t Was een beste buue regen,
Die ons doar passeeren kwam.
Al mar epeddeld langs de bongerds
Kwamme wie toen in Nimwêgen an
Doar hew de körtste weg enommen
Noar de Stichting van ut Heilige Land.
Alles wat wie doar ezien hep,
Hadden zoe door neer ezet.
Schetsen uut ut Oosterse leven,
Zelfs huuze nog uut Nazareth.
Toe’w een eindjen verder liepen,
Kwamme wie bie ‘d Olijvenberg,
Kruusgang mit een zestal staatsies
Mit als slot ‘d Calvariumberg.
’t Was toch zeker wel te priezen,
Hoe ’t oe doar wier uut eleg,
’n Kapeloan die dee de ronde
Ik bevonne mien der bes.
Onder een enkel varsien zingen
Hew de reize mar weer hervat,
Want wie mossen ok weerumme,
’t Was veur ons doen ok al zat.
Over Arum, Woeste Hoeve,
Waterval en Loenseweg,
Bie de Wilhelminaboom was “finish”.
Doar how mekaar gedag ezeg.
Op zo’n daggien mit mekare,
Wörd de knippe wel gauw plat,
Mar ’t wark geet dan weer veule bêter
Want ie hep fijn schik ehad.
Dit gedicht is geschreven door W. Hartgers uit Lieren, 1915 - 2002.
Dit gedicht is opgenomen in “De Jongeman”, van 12 November 1936.