As ie as lèzer van dit verhaal nog niet weet woarmee ik in mien wärkzame lèv'n de kost hebbe verdiend dan ku'j dat in dit verhaal lèz'n. Dit verhaal is ons ech aoverkomm'n op één van onze busreiz'n. Eerlijkheidshalve wi'k wel effn zegg'n da'k um persoonlijke redenen onze naam in dit verhaal heb veranderd.
De inbrèker.
Hé ston op ’t stuultien um zo uut ’t raam te kunn’n spring’n. Toen e märk’n datte niet allene was bleef e staon en ik zag nog net hoe hé ’t gediene um zich hèn liet wapper’n en op disse maniere haop’nde natuurluk dat niemand ’m zol opmärk’n.
’t Was tenslotte wel hartstikke donker. Bewègingsloos stond e doar.
Ineens drong ’t töt mien deur wat ik doar zag gebeur’n, een inbrèker, die net nao buut’n wol klauter’n mit misschien wel mien eigen spull’n, laot ’m d’r mit zien jatt’n afbliev’n. Ik sprong op, struukel’n aover kussens en störmm’ op ’m af. Aaltjen begon te gill’n: ”Hannes wat doej, kom hier”, ik heur’n eur niet, of wol eur niet heur’n. Ik had wel wat anders an mien kop, een inbrèker die mit mien spull’n an de haal wol gaon. Ik haal’n mien vuust an en ik gaf ‘m een petetter, één keer, twee keer, drie keer, …… ik weet ’t niet meer, misschien wel veul vaker, ik was deur ’t dolle hèn. A’k ’m noe eens niet ezien had dan was e mit mien spul vot ewes. Aaltjen probeer’n mien terugge te trekk’n mä ik gooi’n eur van mien af, die inbrèker zol d’r niet mit mien spull’n van deur gaon. Ik begon van niejs af an te slaon, tutdat mien vuust’n d’r zeer van deej’n en toen………?
Toen schrok ik mien ‘n ongeluk, hé bewaog niet meer, de schrik sloeg mien um ’t härte, ik zol um toch niet ……….?
Dit alles gebeur’n in onze vakantie, wiele hadd’n namelijk ‘n busreis eboekt nao Frankriek. Aaltjen had eerst een bitjen tegen eprutteld, mä uuteindeluk had ik mien zin ekreeg’n. ’t Was wel een reize mit inhoud, die ons wel ansprak, ’t thema veur deze reis was n.l. D-Day, de landing van de geallieerde troep’m in Normandië in 1944.
In ’t hotel kreege wiele ’n klein kämertjen toe eweez’n. Direkt bie binnenkomst was een kleine doucheruumte mit toilet en dan de slaopkamer mit allene een berre en ’n kleer’nkaste woa an weerszied’n een stuultien was neer ezet en baovenop die kaste ston ‘n tv toestel. Naost de kaste was een klein räämpien mit doaveur een gedientjen die geregeld, as d’r een bitjen wind was, aover de tv hen wèij’n. Dat was alles.
Dus gien luxe, mä wie zol’n ’t d’r best wel uutholl’n. En luxe?, daor kwamme wie ok niet veur, wiele woll’n wat zien.
An de deelnèmers van disse reis te zien was ’t eigeluk een heel gevarieerde groep mens’n, wel heel gewoon volk, gien mens’n mit ’n heit’n eerpel in ’n hals. En van dit gezelschap ha’w niemand al is eerder ontmoet.
A’j mit zo’n reis mee gaot duurt ’t altied een dag of wat veur da’j oe reisgenoot’n leert kenn’n en dan begin ie zo langzaam te zien dat ’t gezelschap zich in groepies uut mekare völt. Nou, op disse reis was dat ok ’t geval. Bie twee echtpaar’n uut de buurte van Zeuvenaar, 2 boer’n mit de vrouwluu, vuul’n wiele ons doa bes thuus, veural umdat wiele allebeie ok van boer’n afkomst bint.
Menig gesprek ging dan ok aover ’t boerenlèv’m en naotuurlijk aover ’t melkquotum, de mest en de zörg’n aover ’t milieu, wiele kwaam’ gewoon tied te köt.
Mä naotuurluk viele wiele nao een hötjen deur de mande, ze hadd’n ’t best in de gaat’n da’w gien boer waar’n, mä wiele wist’n wel iets meer as de gemiddelde Hollander en een veur de hand liggende vraoge was dan ok: ”Mä wat doet iele dan eigeluk veur de kost?”. Doa had ik al lange op zitt’n wacht’n en ik stell’n veur dat ze dat mä ’ns moss’n raoj’n, ik zei d’r al wel bie dat ze dat woarschienluk niet zol’n redd’n.
Ja dat was moeiluk, ze had’n bes in de gaat’n da’w lange niet genog van ’t boerenvak af wiss’n um ’t vak zelf uut te oefen’n, mä d’r ziedelings toch wel wat mee te maak’n hadd’n, of mee te maak’n ehad hadd’n, dus een veur de hand liggend antwoord was “Ie bint boer’nveurlichter of ie wärkt bie de rabobanke”. Nog veul meer beroepen kwaam’ an de beurte, mä uuteindeluk heb ze ‘t niet eraoj’n, dus wiele heb ’t ze mä vertelt.
’’Wat? Ieje juwelier doa geleuv’ ik niks van”, dat was wel ’t leste woar ze an edach had’n.
Nao disse weet’nschap kwaam’ de verhaal’n lös, bie onze juwelier in ’t darp is pas nog in ebrook’n, en dat soort verhaal’n meer. “Heb ie dat ok wel eens mee emaak?”
Nou, naodat ik ze verteld hadde da’k de keer’n dat dat bij ons gebeurd is niet meer op hand’n en voet’n kon tell’n wöd’n ze naotuurluk niejsgierig en ……… ik mos vertell’n.
As ie zulke dinge menig keer heb mee emaak dan geet oe dat niet in de kolde kleere zitt’n, veural emotioneel laot zukke gebeurteniss’n diepe indrukk’n nao, zo ok bie ons.
Dus, nao zo’n aovond ko’j d’r op wach’n, woa dreum ik die nacht aover?.......... Ie heb ‘t goed eraoj’n.
Dus ik wöd ’s nachts wakker en ik zie nog net dat e op de stoel ston um zo uut ’t raam te kunn’n spring’n… Toen e märken datte ……..., nou de rest he’k oele net al verteld, mit zere vuust’n was ik wakker ewöd’n, ik had ze allebeie kapot eslaag’n, niet tegen ’n inbrèker, mä teeg’n de ruwe mure en 't tv toestel.
Op de achtergrond heur ik Aaltjen, ze gill’n en schreeuw’m ’’Hannes hou op, doe niet zo gek, wat is d’r eigeluk”.
Toen begon ik te lachen, eerst zächies, mä toen al härder en härder, wat uutmond’n in ’n onbedaarlijk lach’n.
Terwijl ik mien vuusten eff’n later mit een zakdoek ston af te depp’m begon ik eur met hört’n en stoot’n te vertell’n wa’k ezien had.
Ie begriept naotuurlijk wel da’k de volgende maarn, an de ontbijttaofel, heel wat had uut te legg’n mit mien beie vuust’n in ’t verband.
